In memoriam André Bourgeois

De media hebben er genoeg aandacht aan besteed. Iedereen zal het nu wel weten: André Bourgeois overleed in het ziekenhuis op zondagavond 18 oktober. Ons gaat het niet om zijn mooie parlementaire loopbaan: burgemeester, volksvertegenwoordiger, senator, minister…, maar wel om de vraag wat zijn betekenis voor Ten Mandere is geweest.
Die was groot.
André is niet de stichter geweest van de heemkring, dat initiatief lag bij burgemeester Sintobin voor wie hij altijd heel veel bewondering had. En toch had hij iets met de stichting te maken: zijn vader was medestichter en ondervoorzitter van Ten Mandere. We kunnen zeggen dat geschiedenis in de genen van André zat. Want na zijn politieke loopbaan ging hij op gepensioneerde leeftijd geschiedenis studeren aan de rijksuniversiteit van Gent, zowat een halve eeuw nadat hij er afstudeerde als doctor in de rechten. En in 1998 werd hij bestuurslid van Ten Mandere.
Zijn rustige, maar wijze tussenkomsten in het bestuur, zijn vernieuwende voorstellen, zullen we niet rap vergeten; Ah, was hij op dat moment maar burgemeester geweest…
Voor een breder publiek is André Bourgeois gekend als de man die jaarlijks met veel verve de inleiding gaf op de tentoonstelling ‘Izegem vijftig jaar geleden’. Twaalf jaar lang deed hij dat. Wat kleinschalig begonnen was groeide en groeide, zodat de laatste jaren geen van de honderd stoelen van de stadsbibliotheek onbezet bleef. Dat deed hij de laatste jaren nog eens over voor het Davidsfonds, waarvan hij bestuurslid was. André had laten weten dat 2014 zijn laatste presentatie was, want hij kwam aan de periode dat hij zelf burgemeester was en hij vond het te kies om het daarover zelf te hebben. Zijn twee rechterhanden (twee rechterhanden, dat kan in Ten Mandere) waren bereid om het over te nemen: Jacques Viaene en Freddy Seynaeve die al jaren bij de organisatie van de tentoonstelling betrokken waren. Maar André bleef het volgen, tot hij een maand of twee geleden Jacques en Freddy bij zich riep met de mededeling dat zijn gezondheid er fel op achteruit was gegaan. Drie keer nierdialyse per week doet iets met een mens, zeker op met iemand op leeftijd. Van 12 december 2015 hadden Jacques en Freddy het ‘moment de gloire’ van André willen maken; nu zal het helaas zonder André zelf zijn.
In 2012-2013 was André bereid om zijn memoires te ‘schrijven’, in die zin dat Jacques Viaene en ondergetekende hem een aantal avonden mochten interviewen en de teksten zouden uitschrijven. De bedoeling was die in 2013 te publiceren naar aanleiding van zijn vijfentachtigste verjaardag. Maar André, die telkens voor de vuist weg op de vragen had geantwoord, wilde de teksten aan de hand van zijn eigen uitgebreide archief aanvullen en waar nodig corrigeren. Hij nam ze zelfs mee op zijn vakanties in het warme Spanje, maar iedere keer dat we ernaar vroegen, was het antwoord: “ik ben er nog mee bezig”. En zo zal de vermoedelijke publicatie als nummer van Ten Mandere een uitgebreid in memoriam worden.
André zal bij ons een leemte nalaten. Hoe groot moet die dan zijn bij zijn vrouw, zijn drie dochters, zijn hele familie. Aan allen ons diep medeleven. Sterkte!

Jean-Marie Lermyte
voorzitter