|
Daniël Deprez werd in Emelgem op 22 november 1933 geboren. Het gezin Deprez woonde in de Reperstraat. Als jong gastje was hij lid van de Emelgemse atletiekclub Emelo. Met zijn lange benen was hij een goed hoogspringer. Eén van zijn klasmakkers was Daniël Allewaert, later kampioen van België op de 1500 m.
Met zijn oudere broer André als voorbeeld zou hij toch voor voetbal kiezen. Eerst bij de miniemen en vervolgens de kadetten. Het voetbalveld lag een beetje verder in de straat. Als kadet kreeg hij de grootste pandoering uit zijn loopbaan. Zijn ploeg verloor met 24-0 tegen Ardooie. Omwille van zijn grote gestalte en zijn talent sloeg hij de categorie van de scholieren over en werd onmiddellijk junior. Halverwege het seizoen 1949-1950 kreeg hij als 17-jarige een kans in de eerste ploeg. Toen nog steeds in Emelgem, in een ploeg waar hij met grote namen uit het Izegems voetbal kon samenspelen. Mannen als Etienne Vanassche, Gabriël Vanhoutte, Maurits Langedock, Maurice Ghesquière, Etienne Callens …Zijn trainer was de welbekende Rik Isemborghs, oud-internationaal en oud-Beerschotter.
Hij was een polyvalente voetballer. Hij speelde voornamelijk in het midden of als inside (een beetje de huidige 8 of 10) zowel rechts naast zijn broer André als op links. Technisch heel sterk, een fijne baltoets, de man van de lange, juiste voorzet. De echte orkestmeester van de ploeg. Dat hij talent had, merkten ook zijn oversten in het leger. Hij werd net als zijn broer André militair internationaal. Hij werd ook uitgenodigd bij Club Brugge om in het toenmalig gerenommeerde Brugse Paastornooi de blauw-zwarte trui aan te trekken. Hij heeft ook nog met de nationale beloftenploeg (20-23j) getraind. Allemaal merkwaardige referenties voor een gast uit een lagere afdeling. Toenmalig T.V.-reporter Pol Jacquemyns schreef: ‘Daniël heeft het talent dat men bij André vermoedde.’
Daniël amuseerde zich graag als keeper. Op zijn 22ste kon hij onverwachts in een ‘echte’ match onder de lat staan. Als ploeg uit Derde Afdeling oefende FC Izegem tegen de Turkse Nationale ploeg van de Spoorwegen. Tijdens de opwarming geraakte doelman Henri Lioen gekwetst en Daniël mocht hem vervangen. Uitslag 1-0. Geen goal binnengelaten!
In mei 1954 werd Daniël Deprez met Izegem kampioen in 3e Nationale. Het was een nek-aan-nek-race met Aalst. De laatste match was op Cercle Brugge. De ‘borstelmakers’ wonnen met 0-1 en de titel was binnen. Ofschoon Daniël geen goede match speelde scoorde hij met een afstandsschot op 10 minuten voor het einde het beslissend doelpunt. Gedurende dit seizoen 1953-1954 speelde Rood-zwart zijn thuismatchen voor het eerst op het nieuwe stadium in Izegem. Deze voor zijn tijd uitzonderlijke voetbaltempel was op 30 augustus 1953 plechtig ingehuldigd. Het ‘kleine’ KFCI promoveerde naar Tweede Nationale. Gedurende het seizoen 1954-1955 stonden derby’s tegen Club Brugge, Kortrijk Sport en AS Oostende op het programma. Het onbetwiste hoogtepunt van het Izegemse voetbal, met thuismatchen voor 5 à 10.000 toeschouwers. In eerste afdeling speelde toen géén enkele West-Vlaamse ploeg.
Van de euforie zou Deprez maar één seizoen kunnen genieten. De club stond op zeven wedstrijden voor het einde nog met zeven punten buiten de degradatiezone. Bij winst won men slechts 2 punten en geen drie zoals tegenwoordig. De nederlagen stapelden zich op en de laatste wedstrijd in en tegen rechtstreekse concurrent Sint-Truiden werd met 2-1 verloren. Daniël tuimelde met Izegem terug naar Derde.
Hij kreeg heel wat aanbiedingen: Cercle Brugge, Beringen, Aalst en Gantoise hengelden met mooie contracten naar hem. Maar hij bleef bij Izegem tot in 1961. Toen stapte hij over naar Eendracht Aalst dat in Eerste klasse voetbalde. Hij scoorde 13 maal. Na dat ene jaar vertrok hij naar Waregem. Het werd een schitterend seizoen. Waregem promoveerde naar 2de Nationale en de Izegemnaar maakte 17 doelpunten.
Na twee jaar Waregem volgden twee seizoenen bij Racing Gent, gevolgd door twee jaar speler-trainer van Racing Harelbeke. Zijn grote voetbalcarrière was dan wel achter de rug.
En zijn trainersloopbaan leek gelanceerd. Met de provinciale juniores van KFC Izegem (nu U17-U19) werd hij nationaal kampioen van België in 1970. In de halve finale versloeg zijn ploeg Sporting Anderlecht met o.m. Gille Van Binst. Als blijk van waardering mocht hij het daaropvolgend jaar het eerste elftal trainen waar heel wat juniores uit zijn kampioenenploeg een kans kregen.
Daarna trainde hij nog ploegen uit de omgeving zoals Moen, Hulste en Ingelmunster.
Daniël is nooit profvoetballer geworden. Hij werkte jaren in de schoeiselnijverheid, o.m. bij Driegelinck in de Ommegangstraat en dan bij Tanghe, tot een verwoestende brand de hele fabriek in 1970 vernielde. Tot zijn pension werkte hij daarna bij de technische dienst van de RTT (Regie van Telegraaf en Telefoon) in Izegem.
Daniël overleed op 2 september 2009. |
