|
Na een sluipende verarming als gevolg van de kwijnende linnenindustrie kwam in 1845 plots en ongenadig de tweede klap die de regionale economische structuren toegediend kregen. Op enkele weken tijd werd bijna de gehele aardappeloogst verwoest door een onbekende ziekte. De arme bevolking die totaal afhankelijk was geworden van deze energieleverancier zou het bijzonder moeilijk krijgen, zeker wanneer het volgende jaar de graanoogst ook nog eens ver onder het gemiddelde bleef. Het gevolg was niet alleen een duurtecrisis, maar een echte bevoorradingscrisis.
In 1845 waren er 758 Izegemnaren die van het armbestuur steun kregen. Daarnaast waren er 320 gezinnen die in eenen zeer naburigen staet van armoede leefden. Men moest zelfs een nachtwacht oprichten om het stelen tegen te gaan.
Vanuit het stadsbestuur van Izegem vertrok een verzoekschrift naar de regering. Izegem vroeg concreet dat de overheid voor zyne eygene rekening in de vremde landen zoude koopen en op onze markten verspreyden: granen, aerdappelen en andere levensmiddelen. Het grote probleem, volgens de stadsoverheid, was het feit dat de opkopers zeer goedkoop graan aankocht, zonder dat er taksen opgeheven werden. De opkopers probeerden die met royale winsten te verkopen, zodat de kleine producent in onze streek geen verkoop meer hadden. Nauweliyks hebben de landbouwers hunne pryzen vastgesteld of hunne granen zyn in de handen der koopmans en dan zyn de bakkers en burgers verpligt by deze laetste, en ook aen de door hun vastgestelde pryzen hunnen noodigen voorraed te koopen.
Het stadsbestuur vroeg ook opdat de overheid eene wakende oog zoude houden op het gonne byzonderlyk in de graenmarkten gebeurt…
De kooplieden kochten ook massaal Engels graan aan en hielden deze voorraad achter in hun opslagplaatsen. Zo joegen ze de prijzen de hoogte in.
Wellicht maakte het verzoekschrift weinig indruk.
De gegevens haalden we uit de Gazette van Brugge van 3 december 1845.
. |
