|
We kunnen het ons vandaag misschien nog moeilijk voorstellen. Wanneer wij iemand iets wensen te zeggen en er is een zekere afstand tussen ons, dan volstaat een telefoontje of een e-mail. Binnen enkele seconden maken we een verbinding met wie ook ter wereld.
Vóór de opkomst van de postinstellingen bestonden er verschillende methodes om een boodschap te verspreiden. Men kon vanaf de kerktichel aan de Sint-Tillokerk mededelingen afroepen na de hoogmis. Maar voor verdere afstanden, had men nood aan een boodschapper of messagier. Papieren brieven waren een uitstekend middel om, veraf of dichtbij, contacten te onderhouden. Ook het Schepencollege van Izegem had in de 18de eeuw nood aan iemand die men kon vertrouwen om boodschappen rond te brengen. Het waren niet alleen de grote Vlaamse steden die een of meerdere eigen stadsboden ter beschikking hadden. Brugge bv. had er meestal vier ter beschikking. Izegem deed het heel wat bescheidener.
Op 28 januari 1785 besliste het schepencollege om Ignatius Van Belle aan te stellen als bode: Bij desen der plaetse van bode ofte messagier van dezen dorpe op de stadt Cortrijck opengevallen met de dood van Pieter Normon, schoonvader van den selven..
Hij mocht dus zijn schoonvader opvolgen.
In de wettelijke passeringen werd zijn taak duidelijk omschreven: dat hij als naer gewoonte drije mael ter weke naer de voorseijde stadt [Kortrijk] te weten den maendagh, woensdagh ende vrijdagh, ende bestelt de brieven die hij op Cortrijck draeghen sal. Natuurlijk moest hij ook de eventuele brieven van Kortrijk naar Izegem, gericht aan het Schepencollege meebrengen. Op welke manier hij driemaal per week naar Kortrijk moest gaan, werd niet vermeld.
Dit besluit werd ondertekend door Pieter Joseph Coucke, burgemeester en zijn schepenen. Ignatius Van Belle tekende met een kruisje.
Bronnen: Rijksarchief Kortrijk, Bruine Pakken, tweede reeks pak 107 document 139.
Hannes Lowagie. Met brieven an de wet. Stedelijk briefverkeer in het laatmiddeleeuwse graafschap Vlaanderen. Academia Press, 2012.
|
